حلال، ‌نشان‌برین – قسمت سی و هفتم

پاسخ این پرسش ها دشوار نیست زیرا اگر از خود بپرسیم خواهیم دید نقش این رسانه در آموزش های این حوزه در خود ما و فرزندان ما بسیار اندک است و نقش آموزش های غیررسمی و غیر صدا و سیمائی (مثل مساجد و هیآت و کلاس های اعتقادی و مجلسی و خانواده)، پر رنگ تر است و در صورت حذف این نوع آموزش ها، نقش صدا و سیما، وافی به مقصود نیست.
یکبار به دعوت شبکه دو در یک وقت پر بیننده به یک مناسبت فرعی در بحث نقش غذاها، مطالبی را خطاب به مادران در مورد مواظبت بر خوراکی ها و تنقلات بچه ها در محیط بیرون منزل و مواد اولیه غذاهایی که در خانه پخته می شود و عوارضی که نسبت به حلیت آنها وجود دارد صحبت کردم، چنان استقبالی از برنامه شد و تلفن ها و سوالات متعددی از سوی خانواده ها مطرح شد که کارگردان برنامه در شگفت شد که این موضوع چقدر مورد توجه قرار گرفته و چرا پیش از آن به فکر این موضوع نبوده اند و گفت باید یک سری برنامه خاص این موضوع ساخته شود و از من خواست که وقت بدهم تا بطور کارشناسی به موضوع پرداخته شود ومن قول دادم که البته بعدا تماسی نگرفت و برنامه مستقلی هم ساخته نشد زیرا بخش های مدیریتی به اندازه او توجیه نشده بودند. نوبتی هم در برنامه شبکه جام جم به مناسبت موضوع اقتصادی صادرات، یک باردر مورد مزیت نسبی کشور در صادرات محصولات حلال کشور سخن گفتم و همان حالت استقبال پیش آمد اما چون ساختار برنامه سازی در صدا و سیما تابعی از بودجه و سلیقه برنامه سازان است این جرقه های کوتاه، راه به جایی نمی برد.یک بار هم از یک بخش تبلیغاتی صدا و سیما تماس گرفتند که چون بودجه سازمان کم است اگر برنامه مشارکتی بخواهید (یعنی دقیقه ای فلان میلیون تومان بدهید) حاضریم بحث حلال را مطرح کنیم! یادم آمد در نظام پیشین چقدر آرزو می کردیم اگر تنها یک شبکه در اختیار ما قرار گیرد چگونه فرهنگ اسلامی را به اوج خواهیم رساند و جهانی خواهیم کرد…

دکتر‌عبدالحسین فخاری
دبیرکل موسسه حلال جهانی