حلال، ‌نشان‌برین – قسمت سی و ششم

به همین منظور انبوهی از درس ها و به دنبال آن کتاب ها را در برنامه تحصیلی آنها قرارداده و اساتیدی را برای تدریس تربیت کرده اند. لیکن تا کنون یک برنامه جامع برای آموزش و شناخت حلال ها و حرام ها بطور سیستماتیک در این برنامه حداقل شانزده ساله( از ابتدایی تا پایان کارشناسی) شاهد نبوده ایم و لذا در گفتگو با دانش آموزان و دانشجویان فارغ التحصیل از مدارس و دانشگاه ها، دیده شده که حتی بعضی از مسائل اولیه را نمی دانند. مثلا در یک نظر سنجی در مورد خرگوش، بیش از پنجاه درصد از حرام بودن آن مطلع نبودند و نمی دانستند اگر در زمین بازی موجب واردشدن جراحت به بازیکنان شدند ضمانش چیست و جویدن آدامس های وارداتی محتوی ژلاتین از کشورهای غیرمسلمان جایز نیست و درگیر شدن در وام های بانکی با قراردادها و پرفورماهای (پیش فاکتور) صوری در کسب و کار حلال نیست. ما حتی هنوز در رشته های صنایع غذایی ، به اندازه دو واحد درس در مورد مبانی حلال و حرام در خوراکی ها نداریم و حتی در گرایش های ارشد همین رشته ، گرایشی به نام حلال نداریم و دانشجویان برای تحصیل در این گرایش باید به مالزی بروند که سال هاست چنین گرایشی را در ارشد و دکترا در مرکز تحقیقات حلال ایجاد کرده است. امروز که از طریق قاچاق، بسیاری از محصولات خارجی در دکه هر فروشگاهی قابل رؤیت است، تنها این آموزش هاست که می تواند برای انتخاب نکردن این خوراکی ها به فرزندان ما کمک کند. حتی بسیاری از دانشجویان ما که برای ادامه تحصیل به کشورهای غیر مسلمان می روند از آموزش نحوه زندگی روزمره حلال خود در این محیط ها بی اطلاع هستند و نوعا به دلیل نبود آشنایی ، جذب محیط شده و مثل بقیه غیرمسلمانان زندگی می کنند.
طبیعتا در دروس دانشسراها و مراکز تربیت معلم باید این دروس آموزش داده شود تا آنها بتوانند این نسل را در ایجاد یک زندگی پاک و حلال بر اساس رضایت الهی آماده کنند و به دروس عمومی دانشگاه ها نیز یک درس خاص با عنوان آداب زندگی مسلمانی یا “حلال لایف استایل” اضافه شود. به نظر بنده تأخیر سی و چند ساله از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی در این زمینه پرسش برانگیز است و هرچه زودتر می بایست اقدامی از سوی آنان انجام شود.

دکتر‌عبدالحسین‌فخاری
دبیرکل‌موسسه‌حلال‌جهانی